موقع ظهر حاجی بدون این که لحظه ای مکث کند، در جایش نشست و دستانش را بر زمین زد و تیمم کرد و در داخل کانال چفیه اش را به همراه جانماز سبز رنگش پهن کرد و به نماز ایستاد
علی آقا که از حرکات فرمانده اش (حاج حسین بصیر) متعجب شده بود، گفت: حاج آقا!! این جا خداوند نماز اول وقت را واجب نکرده که شما برای خواندن نماز عجله می کنید.
حاجی لبخندی زد و گفت: علی جان!! شیرینی نماز، و عشق به خدا، به اول وقت به جا آوردن نماز بستگی دارد، اصلا به موقعیت نگاه نکن، مگر امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا در زیر باران تیر و سرنیزه نماز نخواند؟
دستان حاجی که برای قنوت به سوی آسمان دراز شد، صدای سوت خمپاره ای گوش علی آقا را لرزاند و سریع در همان جا خیز رفت و لحظه ای بعد خمپاره با صدای مهیبی در چند متری شان به زمین اصابت کرد.
علی با نگرانی به اطراف نگاه کرد، دید حاجی همچنان در حالت قنوت ایستاده و ذکر می گوید. بغض گلویش را فشرد و با خودش گفت: واقعا که حاج حسین شاگرد امام حسین (علیه السلام) است.
نماز که به پایان رسید علی آقا در کنار حاجی نشست و گفت: حاج آقا وقتی خمپاره افتادخیز نرفتید؟
حاجی همین طور که دانه های تسبیح در دستش می غلتید: گفت: علی جان! اگر قرار باشد من به شهادت برسم چه به وسیله ی این خمپاره و یا به وسیله ی دیگر، یا در اینجا (خط مقدم) یا در پشت جبهه به شهادت می رسم و تاقضا و قدرالهی نباشد هیچ آسیبی به ما نمی رسد
علی آقا بدون اینکه چیزی بگوید تیمم کرد و به نماز ایستاد.
